Fragmenty wywiadu:

"Jechaliśmy miesiąc czasu, na niektórych stacjach stawaliśmy, trzeba było nabrać wody. Swoje potrzeby musieliśmy załatwiać publicznie, w tej gromadzie, w której się jechało. Było smutno i zimno. Nie było czym palić, zatem gdy pociąg gdzieś się zatrzymywał, trzeba było natychmiast biec, by zdążyć przynieść coś, czym można było napalić."

"Bardzo dużo dzieci umierało. Oni otwierali drzwi i wyrzucali na zewnątrz. Nikt nie wie gdzie pogrzebane, kto i jak. (...) "

"Dotarliśmy pod góry Ural. Podstawili tam ZIŁ, samochód ciężarowy z otwartą przyczepą i kazali wszystkim wchodzić, w tyle osób ile się zmieści, by tak jechać aż za Ural. (...) Wyrzucili nas na śnieg, a śnieg sięgał do pasa i powiedzieli "no to teraz żyjcie i bogaćcie się". "

"Co jedliśmy? Wodę robiliśmy ze śniegu, bo studnia zamarzała. Każde dziecko otrzymywało 15 dag chleba dziennie, a pracownicy, którzy pracowali w lesie - 0,5 kg, nic więcej, absolutnie nic. Mieliśmy jeszcze resztę tego, co przywieźliśmy z domu. Najmłodszy braciszek zmarł na koklusz. (...) Matka musiała nieść go na rękach 12 km na najbliższy cmentarz, po otrzymaniu od urzędnika aktu zgonu, samodzielnie w zamarzniętej ziemi wykopać dół, by pochować swoje dziecko, zostawić je i wrócić z powrotem do pracy. (...)"

"W 1943 roku, dowiedzieliśmy się, że tworzy się polsko rosyjskie wojsko, wojsko kościuszkowskie. To było w Sielcach, w Rosji (...) i mój brat mając 17 lat uparł się, że on pójdzie i koniec. Miał wszystkiego dosyć, to na pewno i poszedł. I już nie wrócił. Pod Leninem zginął. W pierwszym boju polskie wojsko wysłali na pierwszy front pod leniono, to jest taka wieś i błoto tam, zaminowane to wszystko było, zaminowali i puścili polaków i bardzo dużo wtedy zginęło Polaków. On miał wtedy 17 i zginął (...)."

"Wracaliśmy również transportem kolejowym, bydlęcymi wagonami. (...) Miesiąc jechaliśmy, cieszyliśmy się bardzo jak zobaczyliśmy bociany, wszyscy płakaliśmy. (...) "

"Stanął pociąg to wszystkie dzieci jak na zawołanie, do tego kotła i rękami, czy parzy czy nie parzy nie ma znaczenia, całe kartofle wybrali, do ostatniego ziemniaczka. Przyszedł kolejarz, jak zobaczył, bo to jego było, zaczął płakać. A ktoś pyta, czego on płacze, że mu ziemniaki zabrali? Nie mówi, żałuję, że nie mam dwóch kotłów, bo kto to widział, żeby te dzieci takie głodne były."

Więcej o Pani Ajszy można przeczytać tu

oraz: