Fragmenty wywiadu:

"Edward Borowski, moje nazwisko. Z dziada pradziada Wilniuk. Urodzony w Wilnie, a moja rodzina osiedliła się na Wileńszczyźnie, to jest rodzina ziemiańska. Byliśmy posiadaczami ziemskimi. Osiedliła się mniej więcej 400 lat temu, 1640 rok. To był początek historii rodziny Borowskich na Wileńszczyźnie. No, i do tego czasu jesteśmy tam, aż do momentu, kiedy zostaliśmy wypędzeni."

"No i to odbywało się w ten sposób, że się usiłowało dostać do takich transportów ewakuacyjnych, które co jakiś czas odjeżdżały. To się zaczęło w roku 1945, jak jeszcze wojna była, w trakcie wojny. Ja, udało mi się uciec stamtąd, prawda, w marcu 1945 roku, jeszcze kilka miesięcy przed końcem wojny. I w takim transporcie, to były takie wagony towarowe, gdzie tam całe rodziny z krowami, z jakimiś maszynami do szycia, z wartościowszym sprzętem, zapasami jedzenia... To wszystko tam ładowało się, no  i jechało do Polski. Legalnie, normalnie, na podstawie międzynarodowego porozumienia o repatriacji.  Jechało się oczywiście bardzo powoli, tygodniami całymi. Z Wilna do Warszawy jest raptem 200 kilometrów, co to jest. Ale to się chyba jechało dwa tygodnie, nie  pamiętam. T się nocowało w noc, tam gdzieś przestawali w lasach. Czekaliśmy się godzinami, dniami całymi, bo akurat transporty wojskowe musiały przejeżdżać, miały pierwszeństwo. No, i w  ten sposób ja się dostałem."

"Wysiadłem w tym lesie pod Warszawą, no i pociąg pojechał dalej. Marzec, zima, tam stoczyłem się do rowu. Schowałem się między krzaki, żeby się przespać jakoś. Następnego dnia rano wylazłem z tego rowu i z grupą ludzi, która też stamtąd wyszła. No to idziemy do Warszawy. W którą stronę, ta Warszawa? Myśmy gdzieś tam spotkali jakichś ludzi i pytamy - ''Gdzie Warszawa''? ''A, Warszawa daleko, to są Siedlce''. No, to co robić? To nie była Warszawa. Wysiadłem sobie w tych Siedlcach i zaczęła się moja epopeja."

"Znalazłem szkołę, liceum, gdzie mogłem się dołączyć. Ale niestety, to było to liceum żeńskie im. Królowej Jadwigi. Ponieważ liceum męskie było tylko humanistyczne w Siedlcach. (...) Tam, dyrektorka tego liceum, powiedziała, że napisze do ministra oświaty w Lublinie. Wówczas stolica Polski była w Lublinie, bo Warszawa była kompletnie zrujnowana. W ogóle nie było Warszawy. Napisze, by w drodze wyjątku pozwolił chłopakowi być przyjętym do liceum babskiego im. Królowej Jadwigi. I tak się stało. Dostałem  pozwolenie od ministra ówczesnego edukacji i do dziś dnia mam legitymację uczniowską, gdzie jest napisane, że ''kropki kropki'' Edward Borowski, wydrukowane: jest ''uczennicą'' liceum żeńskiego im. Królowej Jadwigi. "

"Dotarłem do Politechniki. Politechniki nie było. Ten piękny gmach Politechniki przy wejściu zapadnięty był całkowicie. Zniszczony, zbombardowany, spalony. Tam był urządzony szpital wojskowy niemiecki. Tam wszystko razem z tymi chorymi. I tak się dostałem do Politechniki."

"To nie było takie łatwe słuchać tych wykładów, ponieważ, np. na wydziale chemicznym było audytorium wykładowym  nie było ani jednej szyby. A to był jeszcze sam początek wiosny, a potem wykłady zaczęły się w październiku, to już początek jesieni. Zimno było. Nie było ani jednej szyby, w związku z  czym studenci siedzieli w szalikach, w czapkach, w rękawiczkach, jakichś takich ciepłych ubraniach. Zmarznięci tak notowali sobie."

"Nie było Gdańska. Śladów, nic. Ruina, jedna ruina.  Tylko po obrzeżach Gdańska ostało się, przede wszystkim Wrzeszcz. Wrzeszcz, Oliwa, tam większość domów była ocalałych. Ale oczywiście nie było mieszkańców. Bo Niemcy albo uciekli albo zostali... Po prostu uciekli albo wysiedli Niemców."

Przeczytaj całość: