Fragenty wywiadu:

"Więc jak pojechałem na Rosę, a już niestety rodzice nie żyli…nie bardzo mogłem, także wiedziałem, że koło góry Gubałowej…koło Górki Literackiej jest w pobliżu ten grób. No, ale poszedłem do biura tego, cmentarnego, pytam czy mają takie dane? Oni mówią, że:”Mamy tutaj taką szafę pancerną, mamy te akta dawne…tylko, że trzy tygodnie temu klucz się złamał i do tej pory ślusarz nie przyszedł, więc nie mogą otworzyć”. No, ale poszedłem na cmentarz, tego pomodliłem się do tej osoby, której szukałem, no i znalazłem."

Z kim był pan tutaj przesiedlony do Gdańska ?(Kamila)

"Z rodzicami i z dwojgiem moich braci w marcu 1945 roku. Dostaliśmy taką „Lorę”, odkryty wagon, pół tej lory było dla jednej rodziny, pół lory dla drugiej rodziny. Podróż z Wilna, nie bardzo było wiadomo gdzie nas wysadzą, a wysadzili w Inowrocławiu – to trwało 3 tygodnie. Jechaliśmy…ojciec architekt miał taką dużą teczkę kreślarską, więc zrobił nam taki daszek…potem śnieg padał… deszcz padał, pod tym się chowaliśmy. No i tak przyjechaliśmy, w Inowrocławiu się zatrzymaliśmy, ojciec tutaj przyjechał do Gdańska załatwiać pracę w biurze odbudowy portu…no i przenieśliśmy się do Wrzeszcza. Zamieszkaliśmy na ulicy Brzozowej. Potem człowiek się ożenił…przeniósł się,… zmienił miejsce zamieszkania, a od 1979 roku tutaj mieszkam na Zaspie."

"Potem było wydarzenie…nie wiem czy słyszałyście o „cudzie lubelskim”? W 1950 roku Matka Boska tam na obrazie łza pociekła z oka i to był taki cud. W tym czasie mój stryj, który był administratorem katedry lubelskiej pojechał z pielgrzymką do Częstochowy, bo dostał od biskupa Wyszyńskiego, polecenie odbudowy katedry. Pojechał pomodlić się na Jasną Górę, żeby Matka Boska jakoś pomogła znaleźć fundusze i jak wracał dowiedział się, że Matka Boska w Katedrze zapłakała. Wtedy zaczęły się tłumy…tysiące…setki tysięcy…ludzi z całej Polski, blokowali koleje, milicja nie dopuszczała tych ludzi. Wtedy pieniądze to rzeczywiście zbierali workami…i dzięki temu Katedra mogła zostać odbudowana, a mój stryj poszedł na rok do więzienia, jako odpowiedzialny. Potem miał…(wahanie) przez tą Ubecję (przechlapane) całe życie."

"W 1921 roku, to sobie poczytacie w tych rodzinnych historiach, ponieważ już skończyła się wojna polsko- bolszewicka, mój dziadek razem z żoną i siostrą postanowili przyjechać do Polski. Dziadek był inżynierem kolejnictwa, pracował na kolei i wynajął wagon. To był taki wagon razem z łazienką, ubikacją, załadował go wszystkimi rzeczami żeby przez granicę przejechać. Ukraińcy na granicy zatrzymali ten pociąg i odczepili wagon. Dziadek razem z rodziną przeszedł, przez ich straże, umiał po ukraińsku i rosyjsku, powiedział że on tutaj mieszka… w tej wsi. Jego siostra została w wagonie ze wszystkimi rzeczami. Za parę dni dziadek wynajął sanie, żeby przyjechać po te rzeczy, dokumenty i pamiątki…Przyjechał…wagon pusty…wszystko ukradzione, w lesie z poderżniętym gardłem jego siostrę znaleźli, a wszystkie rzeczy popalone, albo ukradzione i nic się nie zachowało…"

"Od 25 sierpnia 1939 roku przez dwa lata pisała jaka sytuacja, co tam w rodzinie…itd. Taki pamiętnik…. Co się dzieje, jakie tam informacje…itd. 'Styczeń ’40 roku, mrozy mamy niebywałe, do nowego roku cisną jak nigdy, dochodzi do 40 stopni prawie…W każdym razie -38 było dzisiaj u nas przy oknie. W pokojach też zimno, zagrzać się nie można…co prawda i opału brak…'  'Ale 27 stycznia Inka, czyli moja mama, urodziła bliźnięta, dwóch chłopców, po dziesięciu dniach kliniki wróciła z maleństwami do domu. Ciężko jej bo nie mogła pozwolić sobie na nianię…Janeczek u nas…i tak dalej..' "

Przeczytaj całość: